ఊసుపోక – చేపాటికర్ర

దండం దశగుణం భవేత్ అంటే

విశ్వామిత్రాహి పశుషు కర్దమేషు జలేషు చఅంధ్యే తమసి వార్ధక్యే దండం దశ గుణం భవేత్‌.

అంటే పక్షులు, కుక్కలు, అమిత్రులు (జాలమిత్రులు కానివారు), పాముల, పశువులబారినుండి తప్పించుకోడానికి, బురదలో, నీటిలో, అందత్వం ప్రాప్తించినప్పుడు, చీకటిలో నడుస్తున్నప్పుడు కర్రసాయం పది విధాలు అని.

దాదాపు 20 ఏళ్లక్రితం చెట్లకింద నడుస్తున్నప్పుడు కనిపించిన ఒకకర్ర ఊరికే ఏరుకొచ్చేను. ఆ తరవాత మంచులో నడుస్తున్నప్పుడు దాన్ని చేతికర్రలా వాడుకున్నాను. విస్కాన్సిన్ వదిలేసినా ఆకర్ర

పారేయబుద్ధి  పుట్టలేదు. ఇప్పుటికీ ఉంది.

 ఈరోజు మామిత్రులు మళ్ళీ  గుర్తుకి తెచ్చేరు ఈ చేపాటికర్ర. 

000

(ఎన్నెమ్మ కతలు 23)

 తెల్లారిలేచి కాఫీకప్పు పుచ్చుకుని కిటికీలోంచి చూస్తున్నాను ఉప్పుపాతరల్లా పరుచుకున్న మంచుకుప్పులు. అమెరికా వచ్చి 35 ఏళ్లయింది. ఇదే తొలిసారి నాకు మంచుని చూస్తే కోపం రావడం.

స..రీ…ఘ్ఘా ఏడాదిక్రితం ఇదే వేళకి నాజీవితంలో జరిగిన రెండు మహత్తర ఘటనలు – బ్లాగు తెరుచుకోడం, చెయ్యి విరుచుకోడం. బ్లాగు బాగానే సాగుతోంది. చెయ్యి చక్కగా పని చేస్తోంది.
బాధల్లా పునః ప్రారంభమయిన మంచే. ఇంతవరకూ ఎప్పుడూ నాఅనుభవంలోకి రాని భయం ఈసారి ఈమంచు కలిగిస్తోంది. ఇదివరకు చాలాసార్లే పడినా ఎప్పుడూ ప్రమాదాలు జరగలేదు. దానికి కారణం నేను పుడమితల్లికి అట్టే దూరం లేకపోవడమే. ఎలా కొలిచినా అయిదడుగులకి అరంగుళం తక్కువ. అంచేత వెలాసిటీ పుంజుకునేలోపున పుడమితల్లి ఆప్యాయంగా ఆదుకుని బుజ్జగించి పంపేసేదన్నమాట. ఇప్పుడు కూడా భూమాత అంతదయగానూ వుందనుకుంటాను కానీ నాలోనే భయదేవత గునుస్తోంది.

వీధిలోకి వెళ్లాలంటే గుండెల్లో చిన్న వణుకు. బుర్రలో నూతనమార్గాలకోసం వేట.
చాలామంది చాలా సలహాలు ఇచ్చేరు.
అసలు ఇల్లు కదలకు.
ఎక్సర్సైజు సైకిలు కొనుక్కుని నట్టింట్లోనే నడక సాగించు.
ఎక్సర్సైజు విడియో కొనుక్కుని టీవీలో చూస్తూ డాన్సు చెయ్యి.
షాపింగ్ మాలులుకి వెళ్లు. మాలులో ఎనిమిది ప్రదక్షణలు ఒక మైలు అని లెక్కలు కూడా చెప్పేస్తారు.
ఇవేవీ నా తత్త్వానికి సరిపడవు. ఎందుకంటే,
నేను రోజంతా ఇంట్లోనే వుంటాను కనక, నడక కూడా ఇంట్లోనే చేసేస్తే జైల్లో వున్నట్టు వుంటుంది. వీధిలోకి వెళ్లడానికి ముఖ్యమైన కారణం ఈచెరనించి బయట పడడానికే.
షాపింగు మాలులో నాలుగ్గోడలమధ్యే నడవడం కనక నాకు తృప్తిగా వుండదు. పైగా అలా తలుపులు మూసుకున్న భవనంలో తిరిగేజనాలవల్ల మరింత ఇరుగ్గా అనిపిస్తుంది. ఇంగ్లీషులో చెప్పాలంటే no fresh air అన్నమాట.
విడియోలు చూస్తూ డాన్సు చెయ్యడం ..ప్చ్ . ఎందుకు లెండి … మీరే ఊహించుకోండి.
ఇలా ఆలోచిస్తున్నాను. రెండు కప్పులు కాఫీ అయింతరవాత, మావీధుల్లో హిమాలయాలమీద విజయం సాధించే దారి కనిపించింది.
నాలుగురోజుల కిందట, మనసు చిక్కబట్టుకుని, అడుగులో అడుగు వేసుకుంటూ, ఒకొక కాలే ఎత్తెత్తి వేస్తూ  చాదస్తపు బ్రాహ్మడిలా  బయల్దేరేను. (ఎత్తెత్తి కాలేస్తే ఎంగిలాకుమీదే పడిందనీ .. )
గడ్డ కట్టిపోయిన మంచుమీద పొడి మంచు తేలిగ్గా పరుచుకుని చూడ్డానికి నిరపాయకరంగా కనిపించి మోసం చేస్తుంది. ఇవన్నీ నాకెరికే. అంచేత అన్నమాట అలా ఎత్తెత్తి కాలేస్తూ … నెమ్మదిగా నడవడం. మామూలుగా పావుగంటలో చేరే దూరానికి ముప్పావుగంట పట్టింది. సరే నడక దృష్ట్యా నేను నడిచిన దూరం అట్టే లేకపోయినా కొత్తగాలి పొందితిని కదా అని నన్ను సముదాయించుకున్నాను. నిజానికి కొత్తగాలి  ఏమిటి లెండి పక్కనించి పోతున్న కారులు విరజిమ్ముతున్న బురదమంచు చూస్తే తెలుస్తుంది మన పొల్యూషన్ ఏ స్థాయిలో ఉందో.
మర్నాడు నాకు మరో ఆలోచన వచ్చింది. నేను ఎప్పుడో పదేళ్లకిందట ఓసారి అడవుల్లో తిరుగుతున్నప్పుడు ఏరుకొచ్చిన కర్రముక్క.నాలుగడుగులు పొడుగు వుంటుంది. వంకరటింకరగా వున్నా, పైబెరడు రాలిపోయి, నున్నగా నాకయితే బాగుంది. అలా పుల్లలూ, కర్రముక్కలూ ఏరుకు తెచ్చుకోడం నాకో సరదా. ఎందుకంటే చెప్పలేను. అదంతే.
చేతిలో చేపాటికర్రా, బుజంమీద తుండగుడ్డా మన సంస్కృతిలో ముఖ్యమైన భాగం అని నాకు గట్టినమ్మకం.
చేపాటికర్ర ఊతం మాత్రమే కాదు, మీదమీదకొచ్చేసే పాముల్ని కొట్టడానికీ, పశువుల్ని తోలడానికీ, దొంగలబారి పడకుండానూ పనికొస్తుందనే కదా కర్ర పుచ్చుకుని బయల్దేరతారు మన పల్లెల్లో. అలాగే బుజాన వేసుకునే పైపంచె కూడా ఎండవేళ తల కాయడానికీ, చేతులూ మొహం తుడుచుకోడానికీ పనికొస్తాయి. అసలు మనకి ఏవస్తువయినా multi-purpose …
ఇంతకీ నేను అలా ఏరుకొచ్చిన కర్ర ఊతగా పుచ్చుకు వెళ్లి చూద్దాం అనిపించింది. మరోపక్క చేతికర్ర పట్టుకోగానే అఫిషియల్‌గా ముసిల్దయిపోయినట్టే లెక్క.
ఇలా కొంచెంసేపు నాలో నేనే సదసత్సంశయానికి లోనై. ఆఖరికి ఎవరేం అనుకుంటే నాకేం అనీ, పురవీధుల దర్శనమే నాకు ప్రధానమనీ సమాధానం చెప్పుకుని బయల్దేరాను. ఆశ్చర్యం. ఏచెట్టుకిందో తోచక ఏరుకొచ్చిన ఆ సీదా కర్ర ఎంత బలాన్నిచ్చిందో …
నిగడదన్ని నిటారుగా, హుషారుగా నడిచేసి తిరిగొచ్చాను, నాకెంత సంతోషంగా వుందో చెప్పలేను. మాఅమ్మాయిని పిలిచి చెప్పేను నేను సాధించిన ఘనవిజయం.
“నేను నీకు నిజం చేతకర్ర కొని ఇస్తాలే” అంది అది.
నాకు నవ్వొచ్చింది. ఎందుకంటే నాకు improvise చేయడం ఇష్టం. వున్నవాటితోనే జరుపుకోడంలో నాకు ఆనందం. అది నాకు సహజం. చాలా ప్రయత్నాలు చేసింతరవాత కుదరకపోతే అప్పుడు వెళ్తాను నిజవస్తువు కొనడానకి. ఒకొకపుడు ఇలా ఉన్నవాటిని అమర్చుకోడంలోనే  ఎక్కువ ఖర్చు కావచ్చు కూడాను. ఏంచెప్పను! ఎవరి వెర్రి వారికానందం.
ఇంతకీ నేను ఏరుకొచ్చిన కర్ర కొంచెం పొడవెక్కువైనట్టు అనిపించింది. మధ్యలో వున్న గుణుపులు కాస్త మొనలు దేలి గుచ్చుకునేలా వున్నాయి. అంచేత ఆ గుణుపులు అరగదీయడానికి ఆకురాయి తెచ్చేను. పొడుగు తగ్గించడానికి చిన్న రంపం తెచ్చేను. అటో గంటూ ఇటో గంటూ పెట్టి విరవబోతే పుటుక్కున విరిగిపోయింది పెన్సిలంత తేలిగ్గా. అందుకే అంటున్నాను ఈ కర్రముక్క నాకు ప్రాణదాయకి కాకపోవచ్చు. కానీ అది ఇచ్చిన ధైర్యం మాత్రం అపారం.
మా అమ్మ అంటుండేది పశువుకి తిన్నది బలం, మనిషికి వున్నది బలం అని. నిజంగా ఆ ఎండుకొమ్మ నన్ను ఆదుకోకపోవచ్చు. కానీ అది చేతిలో వుందన్న ధైర్యం అంత బలాన్నిచ్చింది.

(డిసెంబరు 2008. )