ఒక ప్రశ్న అడగొచ్చా??

కొంతకాలంగా ఈ సంప్రదాయం నాకు అయోమయంగా ఉంటోంది.  అడగొచ్చా అడగొచ్చా అంటూ అడిగినప్పుడల్లా నాకో సందేహం

సంస్కారం అంటే?

ఇది నాకు కలిగిన సందేహం మాత్రమే. నేను జవాబు రాయడం లేదు. మీరు చెప్పండి, కథ అర్థం చేసుకునే సంస్కారం అంటే  ఏమిటి. మీదృష్టిలో  ఒక కథ అర్థం చేసుకోడానికి కావలసిన సంస్కారం ఎలా ఉంటుంది?

వేళాకోళాలు, హాస్యాలు వద్దు. సీరియస్ గా మీ అభిప్రాయాలు చెప్పమని కోరుతున్నాను. మరొకసారి హెచ్చరిక.  ఈ ప్రశ్న కథ అర్థం చేసుకోడంవరకే.  విస్తృతార్థంలో సంస్కారం చర్చ కాదు.

ధన్యవాదాలు.

మంచుదెబ్బ (వివరణతో)

నామాటగా – మళ్ళీ  పాతకథలెందుకు అని కోపగించుకోకండి. చదివినవారు ఇక్కడే ఆగిపోవచ్చు.

ఈకథ ఈరోజు మిత్రులొకరు ఇప్పుడే తొలిసాిరిగా చదివేనని, ఇష్టపడి తమపేజీలో లింకు పంచుకున్నారు. కొత్తపాఠకులు అనేకమంది రంగంలోకి వచ్చేరనడానికి ఇంతకంటే నిదర్సనం అవుసరం లేదు  నన్ను ప్రముఖరచయితలదృష్టిలోకి తెచ్చిన తొలికథ ఇది. ఈకథ కారణంగానే నన్ను ఆంధ్రరచయిత్రులసభలకి (గుడివాడ, వరంగల్)  ఆహ్వానించడం కూడా జరిగింది.

పోతే కథాంశం – పాఠకులకి సహజంగానే జాలి కలగవచ్చు. కానీ ఆకథ రాసినప్పుడూ, ఇప్పుడూ కూడా జాలి కాదు నేను ఆశించింది. (జాలిమీద నావ్యాసం చూసేరు కదా.). అనేకమందికి అనేకవిధాలయిన బాధలు కలుగుతాయి. ఎవరికి వారు ఆ కష్టాలను ఎదుర్కొనె విధానం ఎంచుకుని తమజీవితాలను తీరిచి దిద్దుకుంటారు. ఆనాటి పరిస్థితులవి. ఆ పరిస్థితులలో వకుళ మౌనాన్ని ఆయుధంగా ఉపయోగించుకుంది. గాంధీగారి సత్యాగ్రహం అంత నిష్ఠతోనూ.

అంచేత మీరు వ్యాఖ్యలు రాస్తే, జాలి మాత్రం చూపకండి. నాకు జాలి అంటే అసహ్యం.  ఈవిషయం స్పష్టం చేయడం మరొక కారణం ఇది మళ్లీ ప్రచురించడానికి.

ధన్యవాదాలు

మాలతి.

00000

పశ్చిమదిక్కున విచ్చలవిడిగా చెలరేగుతున్న శారదనీరదపంక్తుల్ని చూస్తూ డాబామీద నిల్చున్నాను. ఇవేనేమో వప్రక్రీడాగజప్రేక్షణీయంగా కనిపించినవి. నల్లగా బండరాళ్ళలా, కారు ఎనుముల్లా ఉన్న ఆ మేఘాలు అస్తమిస్తున్న సూర్యుడిని దాచ ప్రయత్నిస్తున్నాయి. సూర్యనారాయణుడు ఆల్లరిపిల్లవాడిలా ఆడుగునుంచే చేతులు చాపుతున్నాడు. దివ్యకాంతులు విరజిమ్మే ఘనశ్యామసుందరుడు ఇలాగే ప్రకాశించేడు కాబోలు. అంత ఎత్తుకు ఎగరలేని రాధ కిందనించి దిగులుగా “నీలీలలకి అమాయికనైన నేనే దొరికేనా?” అన్నట్టు చూస్తుంది కాబోలు ..

పేరు వ్యక్తిత్వానికి చిహ్నము!!

మనం పెట్టుకునే, లేదా, అమ్మా నాన్నా పెట్టినపేరులమీద  రెండు టపాలు రాసేను. ఇప్పుడు మరిన్ని కొత్త ఆలోచనలు వచ్చేయి. ముఖ్యంగా ఆడవారిపేర్లు గత మూడు దశాబ్దాలలోనూ ఎన్ని రకాలుగా

మాతోటలో

మరో పాతకథ. అప్పుడే కొత్తగా కథలు రాయడం మొదలుపెట్టిన తొలి రోజుల్లో రాసింది. తెలుగు స్వతంత్రలో ప్రచురించడం జరిగింది. ఇది  ఇప్పటికీ చాలామందికి గుర్తుంది. 6, 7 ఏళ్ళక్రితం మునిపల్లె రాజుగారు ఏదో సభలో కలిసినప్పుడు మీరు నాకు గుర్తేనండి, మాతోటలో అవీ … అన్నారు. అదే నాకు ఒక గౌరవం అని భావించి మళ్ళీ ప్రచురిస్తున్నాను.

000

“ఇదుగో ఇదే ఆఖరు, మరి నీ ఇష్టం,” అంది అత్తయ్య అయిదోమారు మొక్క అందిస్తూ.

ఇదివరకు నాలుగు మొక్కలు ఆవిడచేత్తో ఇచ్చినవే అదే వరసక్రమంలో భూస్థాపితం చేసేశాం.

ఒక ముఖ్య ప్రకటన

ఈరోజు “ఊకదంపుడు” టపాకింద “Meyilu” (దొంగపేరు అని తెలుస్తూనే ఉంది) వ్యాఖ్య చూడకపోతే చూడండి. ఇది రెండోసారి  ఇలాటి వ్యాఖ్య రావడం.

ఊకదంపుడు …

కాలు విరిగిందా?

ఫరవాలేదులే. అదే నయమవుతుంది.