కాకీ, కాకీ, ఏకాకీ,
ఏ కాకీ ఏకాకి కాదు.
గుంపులో కాకివే గానీ ఏకాకివి గావు.”
“నేనేకాకినే ఏకాకినే”
“కాదు గాదు. నువ్వేకాకివి కావు.
గుంపులో కాకివే కానీ ఏకాకివి కావు.
– మోసుకొచ్చిన ఊసులు పంచిపెట్టేవు
– కోసుకొచ్చిన చివుళ్ళు మెసవబెట్టేవు.”
”నేనేకాకినే, నేనేకాకినే. నేను మోసుకొచ్చిన ఊసులు వినండి
నేను కోసుకొచ్చిన చివుళ్లు తినండి
నేను రాసుకొచ్చిన కాకివార్తలు వింటే వినండి, లేకుంటే లేదు.
గుంపులో కాకిని మాత్రం కాను గాక కాను
గుంపులో ప్రతికాకీ ఒక కాకి, కాకీ కాకీ కాకీ కాకీ
ఒక్కొక్క కాకీ చేరి ఓ గుంపు, నువ్వొప్పుకున్నా, ఒప్పుకోకున్నా.”
హ్మ్.
ఏ కాకీ ఏకాకి కాదు. ఒక్కొక్కటే విడివిడిగా ఎగుర్తూ కనిపించినా గుంపులోనూ ఉంటుంది.
000
కూతురికి పెళ్లి సంబందం చూడడానికి పట్నం వచ్చేడు అనంతరావు.
“అందరూ బాగున్నారా?”అన్న ప్రశ్నకి సమాధానం, అనంతరావు ఇంటిసంగతులు చెప్పేడు.
“ఇందుకే నేను పెళ్లి చేసుకోలేదు,” అన్నాడు తమ్ముడు నిరంజనం.
అనంతరావు కళ్లు చిట్లించేడు. ఆహా అన్నట్టు తలాడించేడు.
నిరంజనం మళ్లీ అందుకున్నాడు, “నాకు నీలాగ సంసారబంధాలు లేవు. నేను పోతే నాభార్య దిక్కులేకుండా పోతుందేమో, పిల్లల చదువులూ, ఉద్యాగాలూ, పెళ్ళిళ్ళూ ఎలా అవుతాయో, వాళ్లు వృద్ధిలోకి వస్తారో రారో అంటూ అతలాకుతలం అయిపోనక్కర్లేదు. బిపీ, గట్రా తెచ్చుకోక్కర్లేదు”.
అనంతరావు చురుగ్గా తమ్ముడివేపు చూస్తూ,“ఎవరికి బీపీ?”అన్నాడు.
నిరంజనం అన్నని తినేసేట్టు చూసి, విసురుగా లేచి వెళ్లిపోయేడు.
000
పదిరోజులయింది. మంచంమీదున్నాడు నిరంజనం.
పదిరోజులక్రితం కాలు జారిపడ్డాడు. మోకాల్లో ఎముకలు విరిగేయి.
ఫోనుమీద ఫోనుమీద కాలులే కాలులు ఆగకుండా …
– అసలేమైందేమైంది?
– అయ్యయ్యో, బాబుగారెలా ఉన్నారు?
– ఏమైనా కావాలిస్తే చెప్పండి, ఆఘమేఖాలమీద పంపిస్తాను.
– అంకులికి నొప్పి ఎక్కువగా ఉందా?
– మామయ్యగారూ, డబ్బుకి ఇబ్బంది పడకండి, పంపిస్తాం.
– తాతగారు మంచంమీదున్నారనగానే పరుగెత్తుకు వచ్చేసేను.
– మిమ్మల్నిలా చూడ్డం చాలా బాధగా ఉంది, గురూగారూ!
– బెస్టు డాక్టరుని చూడండి. మనీ వేస్టని హెసిటేటు చేయకండి.
– మంచి డాక్టరుని చూడండి, డబ్బుకోసం వెనుదీయకండి.
… … …
సీతకి తల తిరిగిపోయింది వాళ్లందర్నీ చూడగా, వాళ్లమాటలు వినగా వినగా.
000
మంచంపక్కన కూర్చున్న సీత విసుగ్గా ఫోను బల్లమీద పెట్టి, చెయ్యి విదిలించుకుంది. ఈ ఫోనుకాలులతో చెయ్యి పట్టేసింది.
“నీమోకాలు కాదు కానీ నాగూడ పట్టేసింది,”అంది సీత ఎడంచేతో కుడిచెయ్యి ఒత్తుకుంటూ.
“వాళ్లకి పాపం నేనంటే అభిమానం. పోనీ వాళ్లనే రమ్మను. ఎవర్ని పిలిచినా ఇట్టే వచ్చి వాల్తారు,”అన్నాడు నిరంజనం.
సీత తీక్ష్ణంగా తమ్ముడివేపు చూసింది. సంసారజంజాటం లేనిది ఎవరికి–వీడికా తనకా?
“ఏమిటి, నవ్వుతున్నావు?”అన్నాడతను.
“నిన్ను చూసే,”
“ఎందుకూ?”
“నాకెవరూ అఖ్ఖర్లేదు, నాకీ సంసారజంజాటం వద్దు, పెళ్ళీ పెటాకులూ అంటూ సంసారం బురదలో ఇరుక్కోను అంటూ ఉపన్యాసాలిచ్చేవు. ఒక ఆడమనిషిమెళ్ళో పుస్తి కట్టలేదేమో కానీ వీళ్ళంతా ఎవరు, వీళ్ళకోసం నువ్వు పడ్డ తాపత్రయం ఏమిటో చెప్పు. వీళ్ళ కష్టసుఖాలూ, పిల్లలచదువులూ, పెళ్లిళ్ళూ, … అవన్నీజంజాటం కాదా?”అంది చిన్నగా నవ్వుతూ సీత.
“అది వేరూ, వాళ్లకి అవుసరం అయినప్పుడు సాయం చేయడం వేరు, దినదినం, క్షణక్షణం సంసారజంఝాటంలో గిలగిల కొట్టుకుపోవడం వేరూ.”
“అదేరా, బుద్ధిహీనుడా, నేనంటున్నది కూడా. పూర్తిగా సంసారం నెత్తికెత్తుకుని మంచీ చెడ్డా, కష్టం సుఖం అనుభవించే గుండెబలం నీకు లేదు. వాళ్ల అవుసరాలకి, నీకు వీలయినప్పుడు, నిజం చెప్పాలంటే నీకు సరదా అయినప్పుడు వెళ్తావు, వాళ్ళని ఆదుకుంటావు. అంత తేలిగ్గాను తప్పుకోగలవు కూడా. పెళ్ళిప్రమాణాలు లేవు కానీ నీకు సంసారం బాగానే ఉంది. నీకు వాళ్ళొక కాలక్షేపం. లక్షణంగా పెళ్ళి చేసుకుని బాధ్యతలు నెత్తినేసుకునే గుండెల్లేవు. ఇలా ఒక మాయసంసారం ఏర్పరుచుకున్నావు. నీకంటే నేనే నయం. మంచీ చెడ్డా అన్నీ తలకెత్తుకునే నిబ్బరం ఉంది నాకు.”
“హాఁ …”వెర్రిగా అక్కవేపు చూసేడు నిరంజనం.
000
నాకేమీ అక్కర్లేదు అనుకునేవారు కూడా సమాజంలో ఏదో ఒకంగా మమేకం అయిపోయే ఉంటారు. కొందరు ఒప్పుకుంటారు. కొందరు ఒప్పుకోరు, అంతే.
000
(ఫిబ్రవరి 2, 2021)
