లేక ఏమి వాదమో ఇది?
సంద్రాలు- ఏటో ఈలగోల, సంపుకతినేస్తన్నరు.
ఎన్నెమ్మ – నీకూ తగిలిందీ ఆ గాలి?
సం. – నీకూ అంట దీర్గాలు తీస్తన్నవు, నీకూ తగిల్నాదా?
ఎ. – ఇంచుమించు అలాటిదేలే.
సం. – ఎవురో రచీత్తిరీ వస్తదన్నవు. వొచ్చినాదా?
ఎ. – ఆ వచ్చేరు, వెళ్లేరు. తల తిరిగిపోయింది.
సం. – ఏటయినాదేటి? నీకూ ఎట్టినాదా అరికత – నివ్వు సుకంగా నేవు, ఆమాట నీకే తెలవదు అంటా?
ఎ. – (నవ్వుతూ) మొదట్లో తెలీలేదులే. నీకు తెలుసు కదా నాకు ఏమాటైనా అర్థం చేసుకోడానికి కొంతసేపు పడుతుంది.
సం. – అసలేటయినాదో సెప్పరాదా?
ఎ. – తలుపు తీసి నేను వెనక్కి తిరిగి గదిలోకి నడుస్తున్నాను కదా. ఆ బోసిగది చూసి ఆమె ఏమనుకుని ఉంటుందో అని నాకు చాలాసేపటితరవాత అనిపించింది.
సం. – ఇల్లు కాలీ సేసీ పోయినాక ఉండేనాగ ఉంటాది మరి నీఇల్లు.
ఎ. – నీక్కూడా ఆసికంగానే ఉందేంటి నాఇల్లు. హుమ్.
సం. – అదిగాదు. నానిలాటి వోర్ని శానామందినే సూసిన. నేదులే. సెప్పు.
ఎ. – మంచినీళ్లతోనే మొదలయింది. అప్పట్లో నాకు తెలీదులే. ఇవన్నీ ఇప్పుడు తెలుస్తున్నాయి. రెండో బాటిలు మంచినీళ్లు ఇస్తుంటే ఎందుకండి ఒకటి చాలు అన్నారు.
సం. – అందులో తప్పేముంది. ఈరోజుల్ల నీల్లు జాగర్తగ కర్సు సేసుకోమంటన్నరు గద అందురూను.
ఎ. – మొదట నేనూ అలాగే అనుకున్నాను. కానీ చివరకి అర్థమయింది నేనంత ఖర్చు భరించలేనేమోనని, కేవలం నామీద జాలితోనే రెండోబాటిలు తీసుకోడానికి ఇష్టపడలేదని.
సం. – అద్సరే. రచీతలు కద. ఏం మాటాడుకున్నరు?
ఎ. – అదే నేనూ రచయితలం కద, కథలగురించీ, సాహిత్యంగురించీ మాట్లాడతారని అనుకున్నా. తీరా చూస్తే ఆవిడ అసలు వచ్చిందే వేరే పథకంతో. ఓ బుట్టనిండా తనపుస్తకాలన్నీ తీసుకొచ్చేరు.
సం. – మరి నివ్వు సానామందినే సూసేవు గద దేశం వెల్లి సానామందితో మాటాడినానని సెప్పేవు. ఏం మాటాడినావు?
ఎ. – నేను ఎప్పుడూ నాకథలు చదివేరా అని అడగలేదు. అప్పటికింకా పుస్తకాలేవీ ప్రచురణ కాలేదు. అంచేత నాపుస్తకాలు ఇచ్చే ప్రసక్తే లేదు.
సం. – సరి. ఈయమ్మ తెచ్చినాదంటావు.
ఎ. – అది కాదు. ఈరోజుల్లో అందరూ చేస్తున్నారు. ఎటొచ్చీ వెనకొకసారి ఆమె చేసిన ఇంటర్వ్యూలోనే చెప్పేను నేను ఈకాలం వస్తున్న పుస్తకాలు చదవడంలేదనీ, నాకు వాటిలో ఆసక్తి లేదనీ. పైగా ఆ స్త్రీవాదాలూ అవీ నాకు ఇష్టంలేదని కూడా చెప్పేను.
సం. – నివ్ సెప్పేవులే. ఆరు మాత్తరం – ఎవరికి వారే – తాము ఏరనుకుంతరు.
ఎ. – మరోటి కూడా ఉందిలే. నాకతలు అమెపత్రికలో అచ్చేస్తున్నారు కదా. ఆ అప్పు తీర్చుకోవాలని కూడా కావచ్చు.
సం. – అంతెమరి. ఆరిఈపు ఈరూ ఈరిఈపు ఆరూ గోక్కోడమే గద ఇప్పుడు ధరమమూ, నీతీను. అది నేకపోతె రచీతగా బతుకు నేదు.
ఎ. – ఇంతకీ నాకు మనసు చివుక్కుమన్నది ఎప్పుడంటే …
సం. – ఎప్పుడు?
ఎ. – నేను అమాయకంగానే తలొంచుకుని నిదానంగా నాకో పురస్కారం వచ్చిందన్నాను.
సం. – ఏమి పురస్కారం అని ఆమె అడిగింది.
ఎ. – అలా అడగడంలో తప్పు లేదు కానీ ఆ తరవాతే నాకు షాకు. నేను జవాబు చెప్పకముందే ఏదో చిన్నదైతేనేమీ పెద్దదయితేనేమీ పురస్కారమే అంది.
సం. – సెప్పకముందే? అంటే ఆమెకి తెలుసన్నమాటే గద.
ఎ. – పైగా చిన్నదో … అంటే తక్కువ చేసి మాట్లాడ్డమే కదా.
సం. – కాద మరి. ఆమెకి పదో ఇరవయ్యో ఉన్నయి. సొంతంగా ఎట్టుకున్నయి ఇంకాఎన్నో.
ఎ. – పోదూ, నువ్వు మరీను. సొంతంగా ఎవరు పెట్టుకుంటారు?
సం. – ఇందుకే నీకేటీ తెల్దు అంటన్న. సెప్పేను గంద ఎల్లమ్మతోటకాడ వోలిండియ(ఆలిండియా) రేడియొనాగే. అక్కడ సెప్పుకోని ఇసయం నేదు.
ఎ. అసలు నేనెవర్నీ ఇంటికి రానీను. ఈమెని రానియ్యడమే నా తప్పు.
సం. మరేల రానిచ్చినవ్ ఈమెగారిని?
ఎ. – అంటే రెండేళ్లగా నారచనలు సీరియలుగా వేస్తున్నారు. ఏవో మెయిళ్లు ఇచ్చుకున్నాం గానీ ఎప్పుడూ నాసొంత విషయాలు అడగలేదు. ఇంటర్వ్యూలో కూడా అడగలేదు. అంచేత సాహిత్యం మాత్రమే మాట్టాడతారు అనుకున్నాను.
సం. – అదే మరి. ఎవురెలాటి ఓరో తెలీటానికి ఒకరకం ప్రత్తేకఁవైన అనుబవాలు కావాల. అయి ఎప్పుడు ఎనాగ వస్తయో సెప్పనేం.
ఎ. – ఇంతకీ గంపెడు పుస్తకాలు తెచ్చేరన్నానా. నాకేమో ఉపయోగంలేని వస్తువులు, పుస్తకాలయినా సరే, ఇంట్లో పెట్టుకోడం ఇష్టం ఉండదు. అంచేత వద్దన్నాను. మరీ మొహమాటపెడితే ఒక్కటి తీసుకున్నాను. అది తీసి చూసేక తెలిసింది. ఆవిడ ఆ గుంపులో మనిషే, తెలీనట్టు నటన అని.
సం. – గుంపేటి? ఎవురిమాట నివ్వంటన్నది?
ఎ. – ఆ అతి చిన్న పురస్కారం ఇచ్చినవారిగుంపు.
సం. – అయ్యోరామా. నివ్వే అనుకున్న. ఆ యమ్మ గూడా అంతే (నవ్వుతూ)
ఎ. – అంతే అంటావేమిటి అదెలా?
సం. – నీకు తెలిసిపోతాదని ఆయమ్మకి తెలీనే లేదనీ(ఇంకా గట్టిగా నవ్వుతూ)
ఎ. – నేనూ ఎంతోమందిని రచయితలనీ, పత్రికాసంపాదకులనీ కలిసేను. ఒక్కరిదగ్గర కూడా కనీసం నాకథలు చదివేరా అని అడగనైనా అడగలేదు.
సం. – మరేటి మాటాడేవు?
ఎ. – వాళ్లని కలవడానికి నేను వెళ్లేను. అంచేత వాళ్లరచనలూ, వాళ్ల అభిప్రాయాలు ఈనాటి సాహిత్యంగురించి అడిగేనంతే. ఈకథకి ఈశీర్షిక ఎలా నప్పుతుంది, ఆకథలో మీరు ఆపాత్రని సృష్టించడానికి స్ఫూర్తి ఏమిటి ఇలా. అంతే గానీ,
సం. – ఆయమ్మ ఏమడిగినాది?
ఎ. – మీపిల్ల మరో ఉద్యోగం చేస్తోందా?
సం. – సెప్పనేకపోనావా పిల్లకి అదొక్కటే ఉద్దోగం, దాంతోనే ఇల్లు కూడా కొన్నాదని.
ఎ. – అదే అన్నాను. అసలు నాసందేహం కూడా అదే. ఈ స్త్రీవాదులూ, మరో వాదులూ అందరూ గోలెట్టేది ఆడవాళ్లకి తగినగౌరవం ఇవ్వడంలేదూ, స్వేచ్ఛలేదూ, అంటూ అంకమ్మసివాలు. అసలు వీళ్లే మనిషిని మనిషిగా గౌరవించరేమీ అని. అంత గొప్ప స్త్రీవాదీ నేను రచయిత్రిని, తానూ రచయిత్రి, ఆ గౌరవం నాకు ఇవ్వలేదు. తాను నిలుపుకోలేదు.
సం. – అదే గద. నాను ఇందాకా వస్తానే అంటిని ఒకటే గోల అని. ఇదే నానన్నది గూడా. నాకేటి గావాలో నాకు తెల్దంటరు. నాను సుకంగ లేనంటరు, దొరబాబు నాకాయకస్టం దోచేసుకుంటన్నడు అంటరు. మరి ఆరు సేసే ఉద్దోగాలు మాతరం కూలిపన్లు గావా? ఆరు మాతరం కూలికి గాదా పని సేసేది?
ఎ.- కూలికీ, పేరుకీను. వాళ్లు చేసేది గౌరవప్రదం. నువ్వూ నేనూ చేసేది నికృష్టం. నాది అద్దెకొంప. నాఇంట్లో కుర్చీలు బల్లలూ Maceyలో కొన్నవి కావు. నేను తొడుక్కున్నబట్టలు ఫేషను కాదు.
సం. – అదే నీకు సాలని ఆల్లకి అర్తం కాదు. నీకు అదే ఇస్టమని అర్తం కాదు. ఎందుకంటె ఆరికల్లు ఆకాసంలో ఉంటయి. ఆరికి నేలమీద ఉండే నివ్వూ నేనూ కంటికనము. సరిలె. పొద్దోయింది. నానెల్లాల.
ఎ. – అదేమిటి పుస్తకం తీసుకెళ్తున్నావు, ఎందుకూ? చదువుతావా? దొరబాబుకిస్తావా మనవాళ్ల మేధ ఇలా ఉందని చెప్పడానికి?
సం. – ఇందులకే మాయప్ప అంటాది ఈ వోదాలన్ని ఆల్లలో ఆల్లు కుమ్ముకు సవ్వటానికే. అల్లకి అదో కాలచ్చేపం, ఇనోదం. ఆ వోదాలవల్ల మనలాటోల్లకి ఒరిగేదేమీ నేదని.
000
సూత్రధారి:
సంద్రాలు మౌనముగా సింహద్వారమువైపు నడిచెను.
ఎన్నెమ్మ లాపుటాపు ఒడిలో పెట్టుకుని అంతర్జాలములో ఓలలాడుచుండెను.
మరుక్షణము దబ్బుమని ఒక వస్తువు చెత్తబుట్టలో పడినశబ్దము వినిపించెను.
ఎన్నెమ్మ తలెత్తకనే, అటు చూడకనే తనపనిలో ఉండెను.
అటుపిమ్మట సకల జనులును ఎవరిపద్ధతిని వారు సుఖులై శాంతమనస్కులై శేషజీవితమును గడుపుకొనిరి.
(సెప్టెంబరు 15, 2022)
తెలుగు తూలిక 