హృదయపూర్వక ధన్యవాదములు!

ముందు ఒక మనవి –

పాఠకులు, మిత్రులు కదాచితుగా నాకథలను తమబ్లాగులోనో ముఖపుస్తకం తమపేజీలోనో ప్రస్తావిస్తారు.

అలాటప్పుడు నాకు కలిగే ఆనందం తప్పకుండా బాహాటంగా

Tooth fairy ఉంది అని నమ్మకం కుదిరింది!!

అలవాటుప్రకారం, జోళ్లేసుకుని, తలుపు తాళంవేసి, కారిడారులో మలుపు తిరుగుతుంటే ఓ డాలరు చుట్ట కనిపించింది. లేదు. ఇలా సొమ్ము కళ్ళ బడడం అలవాటు కాదు. అందుకే చెప్పుకోడం. ఇప్పుడే ఇలా ధనలక్ష్మి దర్శనం.

చుట్టూ చూసేను. కనుచూపుమేరలో ఎవరూ కనిపించలేదు. ఒంగి ఆ కాగితపుచుట్ట తీసి విప్పబోతే మరో డాలరూ, మరో డాలరూ, మరో డాలరూ, మరో ఐదూ, మరో ఐదూ … మొత్తం 14 డాలర్లు. హా.

ఒకటో రెండో అయితే ఊరుకోవచ్చు కానీ మరీ 14 అంటే కొంచెం ఎక్కువే కద.

పైగా ఆలోచించు. ఎవరు అలా నోట్లు చుట్ట చుట్టుకు పెట్టుకుంటారు?సాధారణంగా పర్సులో పెడితే మధ్యకి ఒక మడతగా ఉంటుంది. కానీ ఇలా చుట్ట? ఆ మూల వాటాలో 12 ఏళ్ళ అమ్మాయి ఉంది. ఏ బేబీసిటింగు డబ్బులో కావచ్చు. లేదా ఏ నీళ్ళపైపో  రిపేరు చేయడానికి వచ్చిన చికానో పారేసుకున్నాడేమో!

అనేకవిధాల అలోచించి, Laundryగది తలుపుదగ్గర పడి ఉంది కనక ఎవరో లాండ్రీ చేసుకునేవేళ జేబులోంచి జారిపడి ఉంటుందనే నిర్ణయానికి వచ్చి, ఆ తలుపుమీద నోటీసు పెట్టేను

– “సోమవారం ఉదయం 9 గం. కి మీరు 14 డాలర్లు లాండ్రిగదిముందు పారేసుకునిఉంటే

…. నెంబరుకి ఫోను చేయవలెను. లేదా … వాటాకి వచ్చి తలుపు తట్టవలెను” అని.

గంట పోయేక మేనేజరు ఫోను చేసింది, “నీనోటీసు చూసేను. అలా అన్ని వివరాలతో పెడితే, ఎవరైనా రావచ్చు నాదే నాదే అంటూ. ఇంతకుముందొకసారి అలా జరిగింది” అన్నాడు.

“మరి ఏం చేయను?”

“అంత హరికథ కాకుండా, ఎవరైనా సొ్మ్ము పారేసుకుంటే, ఈ నెంబరుకి ఫోను చేయండి సూక్ష్మంగా అని పెట్టు. అప్పుడు ఎంత పారేసుకున్నారు, ఎక్కడ పారేసుకున్నారు, ఎలా పారేసుకున్నారు అని ఆరాలు తీయడానికి వీలు” అన్నాడు.

హమ్మో ఎంత అజ్ఞానం నాది అనుకుని, అతని సలహాప్రకారం మరో నోటీసు పోస్టు చేసేను.

రెండు రోజులయింది.

ఫోను రాలేదు. మామేనేజరే కారిడారులో కనిపించి, “పోన్లెద్దూ 14 అంటే ఎంతకనక. తీసెయ్ ఆ నోటీసు” అన్నాడు.

నేనూ అదే అనుకుంటున్నాను. నాఫోన్నెంబరు అలా ఆ తలుపుమీద ప్రకటించడం నాకు కూడా బాగులేదు. నాగీత బాగుంది ఆ పొద్దు అనుకుని ఊరుకుంటే పోలే అనుకున్నాను.

అదుగో అప్పుడే నాకు tooth fairy మాట మనసులో మెదిలింది.

000

మామూలుగా చిన్నపిల్లలకి ఆ ఊడిపోయిన పన్ను తలగడకింద పెట్టుకు పడుకుంటే మర్నాడు పొద్దున్న టూత్ ఫేరీ బహుమతి దొరుకుతుందని చెప్తారు ఊరడింపుగా. అన్నట్టుగానే ఓ కాన్డబ్బు దొరుకుతుంది మర్నాడు ఉదయం.

ఈమధ్య కొంతకాలంగా ఓ పన్ను ఉన్నానంటూ నాకు దినదినమూ గుర్తు చేస్తోంది. తింటున్నప్పుడు కాదు, పలు దోమువేళ. అదైనా పెద్ద నొప్పి కాదు. ఊరికే నరాలకి తగిలినట్టు చిన్న కుదుపు.

దంతదైవాన్ని దర్శించుకోవాలి. హ్మ్.

అమ్మాయి ఊరినించి వచ్చేక …

రెండు రోజులు పోయేక మరో హెచ్చరిక. ఇగుళ్లు వాచినట్టు.

అమ్మాయి పాపం రెండువారాలు పనితో అలసిపోయుంటుంది. రెండు రోజులు పోయేక చూడాలి.

పళ్ళు తోముకుంటుంటే సింకులో ఎరుపుజీర.

తప్పదు రేపు పిలవాలి అమ్మాయిని.

హుం. నోట్లో పన్ను ఊగుతున్నట్టుంది.

హాహా. పట్టుకోబోతే టుపుక్కున ఊడి వచ్చేసింది పిల్లల పాలపళ్ళలా.

శనొదిలిపోయింది. డాక్టరుఖర్చు తప్పిపోయింది.

000

నాకిది రెండో బాల్యం కనక మరో రెండు కాన్డబ్బులు ఎక్కువ దొరికేయి.

నిజం. టూత్ ఫేరీ ఉంది!!

000

(ఫిబ్రవరి 22, 2020)

 

 

ధైర్యం

“నాసంగతి మీకు తెలీదు,” అన్నాడతను విసురుగా గేటుతలుపు తోసుకుని లోపలికొస్తూ.

వరండాలో వాలుకుర్చీలో కూర్చునిఉన్నాను. తలెత్తి అతనివేపు చూసేను.

చిన్నకష్టం చాలు బతుకుతీరు మార్చేయడానికి!

జలజాక్షి ఆలోచనలో పడింది. యోగాసనాలు వేస్తూ ఒంటికాలిమీద నిలబడేసరికి కలుక్కుమంది. సరే రెండోకాలు దింపి, మళ్ళీ ఎత్తబోతే, మోకాలు చివ్వున లాగింది.

కార్పణ్యము

దొరగారి ఏడంతస్తులభవనంముందు సరదాగా తిరుగుతున్న తెల్లపిల్లి గేటుకవతల తచ్చాడుతున్న మచ్చలపిల్లిని చూసింది.

నీలిరంగు పిల్లికళ్ళు చిట్లించి చూసింది.

ఎంతెంత దూరం

కాఫీ సేవిస్తున్న కావేరి ఫోనుగానం విని ఉలికిపడి ఎవరై ఉంటారు చెప్మా అనుకుంటూ తీసి హలో అంది.

”నేనండి. ఆమ్నీ”

ఆమ్నీ … ఎవరు చెప్మా, ఎక్కడా విన్నట్టు లేదు. “ఆ..మ్మీ?????…”

“ఓ, అన్నట్టు మీకు తెలీదు కదూ … సౌదామిని అంటే వీళ్లకి నోరు తిరగదు అంత పెద్ద పెరు. అందుకని కత్తిరేసేసేను. హీహీహీ. ఆమనీ అన్నా తికమకగా చూస్తారు. అంచేత ఆమ్నీ చేసేను రామ్నీలా అని చెప్తున్నాను.”

“హాహా. సౌదామిని. సరే. నిజమేలే. నేనూ చూస్తున్నాను మనపేర్లతో వీళ్ళకి తంటాలు. మంచిపని చేసేవు.”

“అదేంటో రెండు పొడక్షరాలు కూడా పలకలేరు. నాకైతే ఇష్టంలేదు మార్చడం కానీ ..,”

“కాన్లే. మనం వాళ్ళింటికి వచ్చేం, కానీ మనింటికి వాళ్ళు రాలేదు మరి. ఇంతకీ ఎప్పుడొచ్చేవింతకీ, ఎక్కడున్నావు,?”

“అమెరికానుంచే. న్యూయార్కు  వచ్చి వారం రోజులయింది. ఇక్కడ నాతో చదువుకున్నవాళ్ళున్నారు. వాళ్ళతో నాల్రోజులు గడిపి, మీఊరొస్తున్నా. అక్కడ వర్క్ షాపు నెలరోజులపాటు. అంచేత అక్కడే మిగతా మకాం అన్నమాట.” గొంతులో హుషారు, మనసులో దిగులు.

“ఊఁ బాగుంది. మీ వర్క్ షాపువాళ్ళే నీమకాం ఏర్పాటు చేస్తున్నారు కాబోలు. చాల్రోజులైంది నిన్ను చూసి. రాగానే చెప్పుఎక్కడ దిగుతావో. నేనొచ్చి ఇంటికి తీసుకొస్తాను.”

“… ఊఁ. లేదు. వాళ్ళేఏర్పాట్లూ చేయలేదు. ఏవో ఎడ్రెసులిచ్చేరనుకోండి. నాకేమో ఊరు కొత్త కదా. … మీకేమైనా తెలుసేమోనని … మ్.. అదే ఆ ఎడ్రెసులిస్తే మీరు చెప్పగలరేమోనని …?”

“నాకూ ఊరంతగా తెలీదు. ఏదో  ఇక్కడిక్కడ మాయింటిచుట్టూ నాలుగు వీధులు తిరిగడమే కానీ …. ఎంత దూరమో మీ వర్క్ షాపు మరి. దూరాలు ఫరవాలేదనుకుంటే మాయింట్లో ఉండు.”

“నిజంగానే? మీకు ఇబ్బంది లేదంటేనే…. మిమ్మల్ని శ్రమపెట్టడం నాకిష్టం లేదు.”

“ఇబ్బందేముంది. నాతో పాటే … నేనేమీ నీకు రాజభోగాలు జరపలేను కానీ…”

“అయ్యో భలేవారే. నిజానికి మనవాళ్లమొహం కనిపించడమే రాజభోగం.  వారంరోజుల్నుంచీ చూస్తున్నా. నాకైతే ఏదో మాయలోకంలో ఉన్నట్టుంది.”

“అవును. కొత్తలో అలాగే ఉంటుంది. ఇంతకీ ఎప్పుడొస్తున్నావు? ఫ్లైటు ఏదో చెప్తే ఎయిర్పోర్టుకొస్తాను.”

… … …

“స్నానం చేస్తావా?”

“మీరు కానివ్వండి. నాకేం తొందర లేదు.”

… … …

“అప్పుడే అయిపోయిందా?”

???

“బజారుకెళ్దాం, రా. నీకిష్టమైన కూరలు చూసుకోవచ్చు.”

“నాకదేం లేదండి. మీరేం చేస్తే నాకదే ఇష్టం. మీరెళ్ళి రండి.”

… … …

“అరె, అప్పుడే వచ్చేసేరు. నేనింకా గంట, గంటన్నర పడుతుంందనుకున్నాను.”

“… ఏదో కావలిసివ నాలుగూ తీసుకుని వచ్చేస్తాను. బజార్లో గంటలతరబడి తిరగడం నచ్చదు.”

“నేనింకా చాలాసేపు పడుతుందేమోనని …”

“సరేలే. … వద్దొద్దు. ఛానెల్ మార్చక్కర్లేదు. ఏదో చూసుకో.”

“హీహీ. ఏదోలెండి. మీరు మీకాలపు షోలు చూస్తారు.”

“వాటిలో స్పష్టంగా మాటాడతారు. పూర్తివాక్యాలు మాటాడతారు. నాకుఅర్థం అయేవి అవే మరి. హాహా.”

… … …

“ఎండ తిరుగుమొహం పట్టింది. పద అలా కాస్త తిరిగొద్దాం.”

“లేదండి. నేను రేపటిక్లాసుకి సిద్ధం కావాలి. చాలా పని. చంపుకుతినేస్తున్నారు. మీరెళ్ళిరండి. మీకు వాకింగు అలవాటు.”

???

000

“ఆదివారం మాస్నేహితులు డిన్నరుకి పిలిచేరు. మిమ్మల్ని తీసుకురమ్మన్నారు.”

“ఆఁ .. మ్ … నేనెందుకులెద్దూ. నువ్వెళ్ళు.”

“అదేం లేదండి. ఫరవాలేదు రండి. మీకు అంతగా విసుగనిపిస్తే కొంచెంసేపుండి వచ్చేద్దురుగానీ.”

…

“ఎందుకు నవ్వుతారు. వాళ్ళకి మిమ్మల్ని చూడాలనుంది.”

“వాళ్ళకసలు నన్ను తెలీదు కదా ఏం చెప్పేవేమిటి?… సరేలే. చూదాం.”

… … …

“మాది కూడా విజయవాడేనండి.”

“అలాగా. విజయవాడలో ఎక్కడ?”

“మాఅమ్మ కూడా మీలాగే …”

“మీకు ఆలస్యం అయిపోతుందేమో మీరు తినేయండి.”

“ఫరవాలేదు. తొందరలేదు. అందరూ వచ్చేవరకూ ఉంటాను.”

“నేను తెచ్చిన విడియో ఏదీ?”

.”ఆబల్లమీద పెట్టేను.”

“ఏబల్లమీద?”

“గిరిధర్ ఇంకా రాలేదేం?”

“వెయ్యికాళ్ళజెర్రి ఆడు. ఎక్కడ తిరుగుతున్నాడో.”

“జానీని తీసుకొస్తానన్నాడు. అక్కడ ఆలస్యంఅయిందేమో.”

“జానీగాడ్నా? సరి ఇవాళొచ్చినట్టే.”

హాహాహ హాహాహ హాహా

“అత్తయ్యగారూ, మీకు విసుగేస్తే చెప్పండి. వెళ్ళిపోదాం.”

“లేదులే. మీకాలం పిల్లలు ఇలా మాటాడుకోడం చూసేఅవకాశం నాకెక్కడ కుదుర్తుంది మళ్ళీ.”

“హాహా. మీరు భలే మాటాడతారండి,”

“మాటలేనా? మీపుళిహోర కూడా అద్భుతం అని విన్నాను.”

“హా ఎక్కడ విన్నారేమిటి?”

“ఇంకెక్కడ?”

“హోహో. చెప్పఖ్ఖర్లేదు.”

“ఓ. నాకు చెప్పలేదే ఆమ్నీ.”

“ఇంకా ఇడ్లీ, పూరీ, దోశ… ”

“ఏంటి ప్రతిరోజూ మెనూ అంతర్జాలంలో ప్రకటిస్తున్నావేమిటి?”

“లేదత్తయ్యగారూ, వాళ్ళు నన్ను ఏడిపించడానికి అంటున్నారు.”

“లేదు మామ్మగారూ, మమ్మల్ని ఏడిపించడానికి ఇలా రోజూ చెప్తుంది.”

“హ్మ్. నాక్కూడా మీలాటి అత్తయ్యగారొకరు దొరికితే బాగుండు ఈఊళ్లో.”

“నాకు ఈఊళ్లోనే అక్కర్లేదు. పొరుగూరయినా రెక్కలు కట్టుకు వాల్తానక్కడ.”

“విడియో దొరికింది. రండి. రండి. షో టైం.”

…

ఆగాగు. ఇక్కడే చూడు. ష్ డైలాగు వినాలి .. అటు చూడు … డైలాగంటే అమ్మో …మ్. ఆఅమ్మాయి బాగులేదు.. అయితే అదరగొట్టేసేది. అదుగో ఇక్కడే వావ్ … షా ఏడీ ఇంకా రాలేదే … మేగీ తీసుకొస్తానంది… హా సరే ఆవిడ డ్రైవింగంటే మిల్వాకీలో బయల్దేర్తే అయోవాలో తేల్తుంది. హాహాహ పోదూ మరీ అంత ఘోరం కాదు ఆవిడ … హ్ ఆపరా గోల … మామ్మగారూ ఇదుగో చూడండి ఎంత బాగా చేస్తోందో … నన్నడిగితే అదీ ఏక్షనేనా … . అయితేనా … సర్లే నిన్నెవరూ అడగలే … పోవోయ్ … అన్నట్టు … ఆ రాజరేమిటి క్లాసులో … హీహీహ అదంతా ఆ షీలాకోసంలే … ఓర్నాయినా ఎన్ని పోజులో … ప్రొఫేసరు … ససవ  …

రండి. భోజనం సిద్ధం. తిన్నాక మాటాడుకోవచ్చు

అదేం లేదండి. మాకు తినడం, మాటాడుకోడం అన్నీ ఏకకాలంలో సాగుతాయి.

అవునన్నట్టు నిన్నొకటడగాలి.

తరవాత చూద్దాంలే. పద, పద ..

000

“మీకు చాలా విసుగేసిందేమో అత్తయ్యగారూ.”

“లేదు. నేనూ బయల్దేరేముందు అనుకున్నాను కానీ విసుగనిపించలేదు.”

“మాకు కామన్ అనేక విషయాలు. కొందర్నయితే నేను చూసి పదేళ్లు పైనే. మీకేమో అయోమయం అవి.”

“అయోమయమే కానీ మీఅందరి హుషారూ, సరదా చూస్తుంటే నాకు తమాషాగానే ఉండింది. మరో సినిమా చూస్తున్నట్టు.”

“హాహా. ఏ ఫారిన్ సినిమానో చూస్తున్నట్టుందా?”

“హా. అలాగే అనుకోవచ్చు. అసలలా ఉరకలు వేసే ఉత్సాహం కూడా అంటు జాడ్యమే. శుభ అంటుజాడ్యం. అంతమంది అంత హుషారుగా చురుగ్గా గలగల్లాడుతూ నవ్వుతుంటే నేను కూడా నవ్వకుండా ఉండలేకపోయేను మరి.”

“మీరలా అనుకుంటే సరే. మీరు వాళ్లకి చాలా నచ్చేరు. నాతో అదే అన్నారు కూడాను.”

000 000

“అంతమందినీ ఒక్కసారి పిలి్స్తే కష్టం కానీ ఒకరిద్దరు చొప్పున అప్పుడప్పుడు పిలు భోజనానికి.”

“ఆఁ. నిజంగానే…  అంటే … మీకు కష్టం కాదనుకుంటేనే … బోలెడు పొంగిపోతారు ఈమాట చెప్తే.”

“కష్టం లేదులే.”

“మీతో మాటాడుతుంటే చాలా పెద్దవాళ్ళతో మాటాడుతున్నట్టు ఉండదు అన్నాడు గిరి.”

“మ్… పెద్దా చిన్నా అంటూ మనం గిరులు గీసుకుంటాం. గుంపులో ఉన్నప్పుడు ఎవరిగిరి వారిదే అయినా కొంత overlap కూడా ఉంటుంది. మిగతా భాగం అంతా వేరు అయినా ఆ చిన్న భాగంలో మాత్రం గిరులప్రసక్తి ఉండదు. తరాల అంతరాలూ గుర్తుకురావు. అది సంఘతత్వం, మనిషితత్వం అనుకుంటాను.”

000

(జూన్ 25, 2019)

కుక్క పారిపోయింది

అదొక చిన్న పల్లె. ఇది ఏదేశంలోనైనా కావచ్చు. పట్టుమని వంద ఇళ్ళు కూడా లేవు.

ఊరి శివార్ల అడవి. వెయ్యిమైళ్లు అనేక రకాల చెట్లు, పొదలూ, రాళ్లూ